Rozdział 3.

- Dziękuję, że mi pomagasz. Nawet nie wiesz, jakie to dla mnie ważne, że ktoś, kto w ogóle mnie nie zna, pomaga mi, pomimo tego, że ja sama teraz siebie nie znam... – powiedziałam, kiedy jedliśmy obiad. – Tak w ogóle, dlaczego pomagasz dziewczynie, którą znalazłeś w jakiejś ciemnej uliczce i która nic nie pamięta?

- Po prostu chciałem ci pomóc. Było mi cię szkoda, nie chciałem zostawić cię samej takiej zakrwawionej...

- Mimo wszystko i tak dziękuję. Mam nadzieję, że ktoś mnie wkrótce rozpozna i przestanę ci zawracać głowę.

- Ale to żaden problem. Możesz się u mnie zatrzymać, ile chcesz. – zaprotestował Zbyszek.

- Przecież ty mnie wcale nie znasz.

- Ale chcę cię poznać. Wydajesz się fajną osobą...

- A jeśli taka nie jestem? – przerwałam mu. – Jeżeli jestem wychowanką jakiegoś domu dziecka albo wychowywałam się w jakiejś patologicznej albo biednej rodzinie?

- Patrząc na twoje ciuchy, kiedy cię znalazłem, nie jesteś wcale taka biedna.

- A co z rodzicami? Gdybym ich miała, na pewno by mnie rozpoznali na tym ogłoszeniu, które rozwiesiła policja.

- Może jeszcze go nie widzieli? Przestań na razie się zamartwiać. Poczekamy trochę, na pewno niedługo coś ci się przypomni.

- A jeśli nie?

- Nie martwmy się na zapas.

- Ty mnie w ogóle nie znasz. W sumie, to ja ciebie też nie.

- Pytaj, o co chcesz. – powiedział Zbyszek, a ja zaczęłam zadawać mu pytania.

Dowiedziałam się, że ma 26 lat, na nazwisko ma Bartman, od lat jest zakochany w siatkówce, bardzo długo trenuje, gra w miejscowym klubie. Niedawno zerwała z nim dziewczyna, przyjaźni się z tym mężczyzną, co tu był z żoną, z tym Krzyśkiem i jeszcze jakimś Piotrkiem z tego klubu, gdzie trenuje i jakimś Michałem, który mieszka w innej miejscowości, że znajomi najczęściej mówią na niego Zibi. Miał nawet swoją przygodę z reklamą.

- A co reklamowałeś? – zapytałam.

- Piwo. – wzruszył ramionami.

- Będę miała możliwość zobaczyć tą reklamę? – zapytałam z uśmiechem.

- Jak będziesz oglądała telewizję, może będzie akurat leciała. Idziesz ze mną dzisiaj na trening? – zapytał, zmieniając temat. Z uśmiechem pokiwałam głową.

- Wychodzimy za jakąś godzinę. Nie wiem, chcesz się przebrać czy uszykować jakoś?

- Chyba się przebiorę. – powiedziałam, idąc w stronę pokoju, który zajmowałam. Założyłam ................ a włosy spięłam w kok. Po kilku minutach wyszliśmy z domu i spacerem ruszyliśmy w stronę hali, gdzie trenował Zbyszek. Po piętnastu minutach drogi doszliśmy na miejsce. Zibi zaprowadził mnie na trybuny, a sam powiedział, że idzie do szatni. Zostałam tam i czekałam na niego.

PERSPEKYWA ZBYSZKA:

- Chłopaki, przyszła ze mną dzisiaj na trening taka jedna dziewczyna. Nie wypytujcie jej o nic, bo ona nic nie pamięta. Straciła pamięć. I nie mówcie jej, że jesteśmy sławnymi siatkarzami, bo ja jej na razie tego nie powiedziałam. Powiedziałem jej tylko, że trenuję w miejscowym klubie. – powiedziałem, kiedy wszedłem do szatni.

- Policja ustaliła już, kim ona jest? – zapytał Krzysiek.

- Nie, ale ona przypomniała sobie, że ma na imię Nina, i że chyba była przez jakiś czas w domu dziecka. Mają sprawdzić papiery w tutejszej placówce.

- Może coś ustalą...

- Może. Jak ona musi się czuć? Nie pamięta nawet ile ma lat.

- Wygląda na jakieś osiemnaście. – powiedział Krzysiek.

- Pewnie tyle ma. - wzruszyłam ramionami. – Dobra, chodźmy na trening. I pamiętajcie, nie pytajcie jej o nic. – przypomniałem chłopakom, po czym poszliśmy na halę.

PERSPEKTYWA NINY:

Zobaczyłam dużą chmarę chłopaków wychodzących z szatni. Odnalazłam wzrokiem Zbyszka, który też w tym samym czasie się na mnie spojrzał. Wymieniliśmy uśmiechy, po czym zawołał kolegów i podszedł do mnie razem z nimi.

- Chłopaki, to jest Nina, Nina, to moi koledzy z klubu. – powiedział Zibi, po czym zapoznałam się z każdym. Poznałam tego Piotrka, z którym przyjaźni się Zbyszek oraz kilku cudzoziemców. Miałam nadzieję, ża zapamiętam jakoś te wszystkie imiona.

Po chwili na halę wszedł jakiś mężczyzna. Domyśliłam się, że to trener.

- Chłopaki, na początek dwadzieścia kółeczek! – krzyknął, a chłopacy posłusznie zaczęli wykonywać jego polecenia: najpierw biegi, potem ćwiczenia rozciągające, a następnie cwiczenia z piłką. Kiedy obserwowałam ich trening, cały czas towarzyszyło mi jakieś dziwne uczucie. Nie mogłam go zidentyfikować, ale wiedziałam, że to moja pamięć próbuje dać mi jakiś znak, że to coś znajomego. Postanowiłam ignorować te uczucie i nie próbować przypomnieć sobie wszystkiego na siłę.

Obserwowałam dalej chłopaków. Połowa z nich ustawiła się za linią końcową jednej z połów boiska, a reszta ustawiła się na drugiej połowie. Ci, którzy stali poza boiskiem, podrzucali piłkę wysoko, wyskakiwali i uderzali w nią mocno, przebijając na drugą stronę boiska, a pozostali odbijali piłkę rękoma. Następnie podzielili się na dwie drużyny, grając mecz. Patrzyłam się na to wszystko, mając wrażenie, ze już to gdzieś widziałam. W głowie kłębiły mi się jakieś nazwy, ale nie mogłam ich wyłapać. Dopiero po kilku minutach patrzenia na grających chłopaków, zrozumiałam zasady tej gry. Zrozumiałam, że ćwiczenie, które wcześniej wykonywali, to było ćwiczenia zagrywki i przyjęcia. Teraz z fascynacją oglądałam ich mecz, obserwując, która z drużyn zdobędzie punkt, kto na jakiej pozycji gra. Zbyszek... Grał na ataku. Nie wiem, skąd to wiedziałam, przecież Zibi siedział teraz na ławce, bo podczas ćwiczeń rozbolała go łydka i teraz zajmował się nim fizjoterapeuta.... Te myśli i nazwy same przepływały mi przez głowę. Nie wiem, skąd ja to wszystko wiedziałam. Czy już kiedyś miałam z tym do czynienia?

Nagle jeden z chłopaków, o ile dobrze pamiętam, miał na mię Paul, zaserwował i piłkę przyjął Krzysiek, podał do któregoś z chłopaków ze swojej drużyny, a ten wystawił jeszcze innemu. Chłopak z numerem siedem zaatakował, a zawodnicy drugiej drużyny mieli problemy z przyjęciem i jeden z nich źle odbił i piłka poleciała w moją stronę złapałam ją i już miałam im ją podać, kiedy ogarnęło mnie jakieś dziwne uczucie. Spojrzałam na piłkę, którą trzymałam w ręku. Niebiesko-żółte kolory były mi dziwnie znajome. Piłka idealnie wpasowywała się w moje dłonie, jakbym już wiele, wiele razy miała ją w rękach. Odczytałam znajomy napis na piłce: Mikasa... To wszystko było takie znajome, a potem... Wypuściłam piłkę z rąk a w mojej głowie zaczęły przepływać obrazy.

Stoję na końcu boiska, przemierzam wzrokiem halę. Dziewczyny ode mnie z drużyny parzą na mnie wyczekująco, przeciwniczki są gotowe do przyjęcia, trybuny są pełne. Mój wzrok pada na tablicę wyników. 24:21. Podrzucam piłkę i zagrywam z całą siłą, a potem wielka radość, wszystkie dziewczyny do mnie podbiegają, krzyczą, piszczą... Wspomnienie rozwiało się równie szybko, jak pojawiło się w mojej głowie.

Otworzyłam oczy. Nawet nie zdałam sobie sprawy, kiedy je zamknęłam. Obok mnie siedział Zbyszek, a wokół stali chyba wszyscy zawodnicy Resovii.

Co? Skąd ja wiem, że to Resovia? Przecież Zbyszek nic o tym nie wspominał... Zbyszek... Bartman! To jest atakujący tego klubu i naszej reprezentacji...

- Nina? Nina, wszystko w porządku? – zapytał troskliwie.

- Tak... Pamiętam...

- Przypomniałaś coś sobie? – zapytał, a ja przebiegłam wzrokiem po obecnych tu siatkarzach. Achrem. Ignaczak, Lotman, Kovacević, Tichacek, ShÖps, Kosok, Nowakowski...

- Ja... ja kiedyś grałam. Pamiętam. A wy... wy jesteście Mistrzami Polski... Jak ja mogłam was wcześniej nie poznać?

- Masz amnezję, nic nie pamiętasz, to jest normalne. Ale wszystko sobie powoli przypominasz. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze. – mówił Zbyszek.

- Ale... Dlaczego mi wcześniej nie powiedziałeś, że grasz w Resovii? – zapytałam. – Dlaczego w ogóle wcześniej nie powiedziałeś, że jesteś sławnym siatkarzem?

- Nie powiedziałem ci, bo nie chciałem na ciebie naciskać, żebyś próbowała sobie na siłę wszystko przypomnieć. Gdybym ci powiedział, że gram w Sovii, próbowałabyś cały czas przypomnieć sobie, co to za klub, kim ja jestem... Obeszło się bez tego. I tak sobie przypomniałaś.

- Co mi z takich szczegółów, skoro nie pamiętam, kim jestem, tylko tyle, że mam na imię Nina?

- Z czasem przypomnisz sobie wszystko. Chcesz iść już do domu? – zapytał Zibi, a ja pokiwałam głową. Chciałam odpocząć, położyć się, zapomnieć o teraźniejszości, przypomnieć sobie przeszłość.

*****************************************

Oddaję ten rozdział w Wasze ręce :) Jak Wam się podoba? Proszę o wyrażenie swojej opininii, nawet tej negatywnej. Za błędy z góry przepraszam. Za nieaktualne informacje np na temat zawodników Asseco również, gdyż ten blog pisany był trochę czasu temu ;)

Pozdrawiam :*

/Justyna